आधुनिक जीवन ( एक कविता )

जग धावते अविरत वे
तंत्रज्ञानाच्या नव्या रंगाने।
मोबाईलमध्ये जग सामावलं,
हसणं-रडणंही ऑनलाईन झालं

जग धावतंय निघालं कुठं,
पावलांतच लपलंय उद्याचं स्वप्न।
मोठ्या इमारती, काचेच्या भिंती,
पण मनात मात्र उरतो निवांतपणासाठी खिडकी।।

स्वतःला विसरून जगाचा विचार,
प्रगतीच्या मागे लागलेला संसार।
घड्याळाच्या काट्यांवर चालतो दिवस,
आणि रात्री झोपेतही राहतो “मुलाखतीचा” ध्यास।।

दिवसभराच्या मेल्स, फोन कॉल्स, मिटिंग,
“कसा आहेस?” असा साधा प्रश्नही होत नाही सेटिंग।
सतत इंटरनेटवर, पण मनात खोल एक ‘लो नेटवर्क’ची भावना,
जीवाला लागते फक्त एका खऱ्या मिठीची कामना।

मित्र आता ‘ऑनलाईन’ दिसतात,
पण मनात कुणी ‘उपलब्ध’ नाही वाटतात।
फोटो, पोस्ट, स्टेटसचा खेळ,
खऱ्या आयुष्यात मात्र संवादाचा मेळ तुटतात।।

कधी वाटतं – थांबावं क्षणभर,
कधी तरी फक्त स्वतःसाठी जगावं खरं खरं।
निसर्गाशी बोलावं, शांततेला ऐकावं,
मनाच्या गर्दीतून मोकळं श्वास घ्यावं।।

स्वप्नांची शिखरं गाठूया म्हणतो,
पण स्वतःशी संवाद हरवून बसतो।
कधीतरी थांब, स्वतःला भेट,
हे जीवन तुला काय सांगतंय, ते समजून घे थेट।।

निष्कर्ष:
आधुनिक जीवन झगमगाटात रमलेलं असलं,
तरी त्यात हरवलेली शांतता पुन्हा सापडणं गरजेचं झालं।
म्हणूनच —
“प्रगतीच्या वाटेवर धावता धावता,
माणुसकीचा हात हातात घ्यावा.”

व्हाट्सप्प आइकान को दबा कर इस खबर को शेयर जरूर करें